Në heshtjen e natës, ku lotët rrjedhin,
jeta e trishtuar më ngjan si një hije.
Zemra ngurtësohet, shpirti rraskapitet,
një rrugë pa dritë, pa premtim, pa fund.
Çdo hap është i rëndë, çdo frymë e thyer,
kujtime që djegin si flakë e pashuar.
Në shpirt mbetet një boshllëk i thellë,
një melodi e trishtë, e thënë pa zë.
Por edhe në hijen e dhimbjes së madhe,
një dritë e vogël ende dridhet dhe thërret:
“Qëndro, mbaje zemrën, mos u dorëzo kurrë,
sepse edhe pas natës, lind një mëngjes i ri