Ekzistojnë momente,që ndjej të mbytem.
Jeta rreth meje,bëhet më e rëndë
sikur mundohet,të më gjunjëzojë
Flas,por nuk dëgjohem!
Mundohem,por asgjë sndryshon!
Bota rreth meje rrotullohet,por unë
qëndroj në vënd.
E humbur në mendime,që frymë
smë lënë të marr,oksigjeni mungon.
Dikur,më thoshin,je e fortë.
Më pyesnin,si mundem dhe duroj;
Që cdo herë,cohem në këmbë;
Por tani….Tani ndjehem e lodhur.
Kuptoj,që cdo gjë që ndërtova,ëndërroja
u shëmb!
Ndjej që nuk kam të ardhme.
Dhe ky mendim,është pesha më e madhe që mbart!
Luftova,u mundova,të gjej dritë mes errësirës,por shpesh herë,lodhja më fiton.
Shikoj,njerëz që nuk më japin ngrohtësinë
që meritoj.
POR…dicka brënda më pëshpërit.
Mos u dorzo!
Akoma dhe kur ndjen,që dritë sgjen.
Krijo një shkëndijë,të bëhet zjarr.
Gjithçka të ndriçojë.
Jeta,nuk mbaroi!
Mund të mos jetë,sic e ëndërroja.
Më plagosi rëndë.
Por akoma,mes plagëve dritë do të kalojë.
Sot,mund të jetë e vështirë.
Por nesër? …Nesër mundet të dal në dritë.
Dhe udhëtimi drejt dritës
është shkak i bukur të vazhdoj
.
Në ndjehet dikush si unë.
Në ndjen që askush,s’të dëgjon.
Jam këtu!
Të dëgjoj unë!
Të shoh!
Të lutem,të qëndrosh!
Sepse kemi akoma kaq shumë të japim,
të ndjejmë,të jetojmë!
E meritojmë!!
SHPIRTI!!