Idealistët dikur, vendin e kishin shenjtëri,
Në terrin e robërisë, ëndërronin vetëm liri.
Me egërsirat barbare u përballën ndër vite,
Që ia zinin anën e diellit, të jap rreze drite.
Si të flakët pushtimi, kishin qëllim të lartë,
Kudo në opinion, synimin e bënin të qartë.
Se liria e popullit, s’vije me përralla e llafe,
As me lutje nëpër faltore, a duke pirë kafe.
Ata sfiduan armikun, e para tij s’u përkulen,
Asnjëherë nuk u thyen, as kokën nuk e ulën.
Ecën udhë të gjatë, me lodhje dhe vështirësi,
Që mbi atdhe të ndriti agu, për ne liria të vij.
Në rrugëtimet e ashpra, marshuan pa u ndal,
Gjithçka që kishin n’jetë, atdheut ia kanë falë.
N’luftën çlirimtare, me gjak lirisë i dhanë jetë,
Nuk e poshtëruan vetën, për kurrë një pushtet.