Ti i ngroh duart në filxhanin e kafes,
unë i ngroh duart në duart e tua.
Drita na përkëdhel të dyve njësoj,
e zëri yt nuk është më ëndërr — është zgjim.
Ballkoni s’është më vend, është tempull,
ku frymëmarrja jote më mbush mushkëritë.
Kur pi ti, pi edhe unë — jo kafe,
por çastin që më jep, të paqtë, të gjallë.
S’jemi poezi, jemi trup që e ndien fjalën.
S’jemi ide, jemi gjuhë që puth e peshon.
Ti je pranë me gjithë peshën e shpinës sate,
e unë ta mbaj lodhjen me shpirtin tim të përkulur.
S’të dua vetëm në mendje.
Të dua në atë mënyrë që kërkon vend, prekje, zë.
Në mënyrën që i ndien pulsin qafës sate kur afrohesh,
që e di sa herë ke ngrënë frymë kur hesht.
Ne jemi dy, jo një. Dhe kjo mjafton.
S’na duhet më shumë për të qenë poezi.