Jeta ime, por si mesazh po ju nis, ju atdhedashës…
Meqë s’gjeta askund paqe e mirësi,
Atë e gjeta në librin tim, o ju miqtë e mi.
Fletët flasin më shumë se zërat,
Ndjenjat shkruhen më thellë se lotët.
Mora një pendë, një letër të bardhë,
Nisa të shkruaj vargjet por si bletë, pa ndalë.
Nga t’ia nis? Si t’ia filloj?
Nuk di kur të ndal, as kur të përfundoj..
.
Nga rrënjët e tokës e deri në qiell,
Nisa të mbledh fjalët një nga një si petale,
Të bukura, por edhe të thera,
Se jeta s’është veç pranverë, por edhe dimër e terr.
Ju që dashurinë për atdhe e mbani si flamur në zemër,
Ju që s’jeni trembur nga errësira, as nga plagët që dhembin,
E dini pse shkruaj, pse lotët bëhen fjalë,
Se në këtë dhe të bekuar, gjak e shpirt kemi falë.
Ngase nuk di dot t’ju stolis me fjalë boshe,
Shkruaj thjesht, drejt, siç më flet zemra ime.
Ndoshta s’jam poete, ndoshta s’jam zë i njohur,
Por jam një shpirt që digjet për këtë truall të lodhur.
…Dhe ja, kjo është jeta ime në letra e vargje,
Një zemër që s’pushon së dashuruari këtë tokë,
Një shpirt që shkruan edhe kur nuk flet,
Se fjala është dritë, kur zemra tretet.
Mos më kërkoni në rrjete, në zëra të lartë,
Më gjeni aty ku fryn era mbi gurë të lashtë,
Në heshtjen e lisave, në shikimin e një nëne,
Në një lot që pikon për këtë vend pa këngë.
Sepse ndonjëherë, fjala bëhet flamur,
E vargu bëhet lutje për një atdhe më të bukur.
E nëse s’mund të bëhem heroinë me armë në dorë,
Do jem ushtare me pendë, me fjalë që nuk vdesin kurrë.