Do të doja t’ju them me zemër,
fjalët më të vërteta fisnike që mendoj,
Arsyen e mëndjes e turbullon ai emër ,
E sjellë ndërmend por në çast nuk guxoj !
Kamë frikë se ti rëndësin e fjalës nuk do e kuptosh,
vlerën e përgjegjësis së vërtetës ,
Ruhem, tërhiqem se e di do e mohosh,
Mbaj mbaj dhimbjen e fjalëve shpërndar erës.
Unë mburrem me forcën e heshtjes,
që ti të mos dish kurrë ta provosh.
Se çështë lëndimi,dhimbja e ndarjes
e njeriut qe ke dash dikur ta besosh !
E kam menduar mire me shpirt mos të zemëroj,
do të ulem pranë teje ashtu n’heshtje.
Do të flas qetësisht t’këshilloj ,
Vetën ti besën mos e pre me akuza e ndarje.
Në shpinë dhimbjen e fjalëve absurde mbaj,
nga veprimet e tua injoruese ,indiferente…,
Dhe nuk guxoj të t’ kundërvihem , të luftoj,
vec zemra dridhet në mënyrë koherente !
Ai vështrim i ftoht i akullt i syve të tu
mban dhimbjen time të gjallë , pêr cudi..
E megjithate kam mall t’largohem prej teje e di?
prania jote më ndjek , më mungon , të du!
Kamë frik se llogjika ka për të mund zemrën një dit,
frika ime do të zbolojn cudit tek largimi yt..
Atëhere prania mallëngjyshëm do jem duke tët’prit,
nga deshprimi , me lot kam me u mbyt !