Hapa dritaren, të merrte frymë dhoma e miqve,
Kur befas u derdh një flutur, si vetëtimë.
Pa vetëdije, buzëqesha,
Shpirtin ma preku ajo prani e butë.
E pyeta me zë që nuk mban fshehtësi:
“Kush të dërgoi këtë përvjetor,
Të më prekësh derën e kujtimit?”
Fluturoi në qetësinë e hapësirës,
U soll mbi hijet e murit,
Dhe u ngjit si heshtja mbi kujtesë.
E vështroj me mall e çudi,
Thonë, flutura jeton pak ditë,
Por kjo natë, si amanet, të solli tek mua.
Kush ta tha emrin tim?
Cili shpirt të pëshpëriti:
“Shko, se të pret mbesa, motra, vajza jonë”?
Apo rruga e shpirtit kalon gjithnjë pranë meje?
Ah, të isha në mendjen tënde të lehtë,
Të dija ç’kujton, ç’heshtje mban,
Ngjitur në mur si premtim i pafolur.
Ti, vizitorja e përvjetorëve,
Në këtë muaj lotësh të pashtershëm,
Çdo vit të kam pritur.
Erdhe, s’më le në pritje,
O flutur e ngrirë në mur,
Që hesht… dhe më flet me mungesën tënde.