Dikur,
ajo mjergull e lodhur bëri të harroja vështrimin ndaj qiellit
dhe çudirave të tij.
Muret e shpirtit goditeshin, sa nuk çaheshin.
Krahët shtrija..
Doja që vitet e shkuara t’i përqafoja të gjitha njëherësh.
Po, rëndesa e lotëve krahët përtokë m’i shkundi.
Ajo ndjenjë,
thellë shpirtit ngujuar, frymëmarrje kërkonte.
Rënjëve lëshohej mbi bukurinë e kurmit të saj,
si bistak i një trungu në rritje.
Qelizat e mbytura rizgjoheshin, po rilindte një shpresë..
Dhe zëmra ndihej e zbukuruar kordeles me fijet e flokut të saj,
sa rrahjet si në garë pulsonin.
Pa turp,
një puthje hajduti ja rrëmbeva. Dallandyshja kur pa,
krahët përplasi.
Me veten grindem
dhe s’e kuptoj,
Si buzëqeshjen m’a vjedh,
kur vetes me të flas.
Qerpikët, ca nga ca fillojnë të bien, shikimit të saj
Dhe them,
- Kaq shumë të ngjajmë?
Po jo.
Ajo është më shumë..
Një mozaik shpirti,
diellit përkëdhelur.