U fik një yll në mes të natës,
M’u humb një lot, erës me shi,
Fjalë e pathënë si tehu i shpatës,
Në zemrën bosh, ku s’je më ti.
Ku shkoi drita, ku ëndrrat tona?
S’ka rreze dielli më në dhomë,
Veç një kujtim që djeg akoma,
Një shpirt si lule pa aromë.
Tek ty
I heshtur shfaqesh si dikush tjetër,
Hije e ëndrrës që s’preket kurrë,
Lavjerrës mendja si djep i vjetër,
Përkund një mall dhe shtrydh një gur.
Ti ishe bregu, unë isha deti,
U thye dallga, rrëmbeu rërën,
Tek ty s’e di prej meje ç’mbeti,
Se unë ta dhashë zemrën të tërën.
Sa herë mbyll sytë, të kam përbrenda,
Si pa rrugëdalje kjo rrugicë “
Një lamtumirë veç buzëve enda,
Me zemër kurrë nuk të thashë “ik”.