Ti luan me fjalën, zërin e ke mekur
me heshtjen përballë,
kërkon kohën ta kthesh mbrapa,
të prekësh butësin e faqeve të mia,
lotin si kristal,
ti vendosësh buzën,
si dikur të flas ëmbël dashuria.
Ti luan me inatin që të gris përbrënda,
luan dhe me murin që e ke përballë,
kërkon ta godasësh me shuplakat e dhimbjes,
me grushtin e gjakosur,
pa të tuat fjalë.
Ti luan me natën shtratit përpëlitesh,
mendimet e thata gjumin ta kanë marrë,
një pëlhurë e ngrirë si bora në shkrepa,
po zbardh i vetmuar fryma të është tharë.
Ti luan me vargun e shkruan si i marrë
në hijen e qershisë
prapë puthjen e kërkon,
kryqëzuar fjalët a sikur ta dija,
kjo stinë kaq e nxehtë shpirtin po ta gris.
sot je shumë i lodhur mbytur nga vetmia,
lulja është e vyshkur vrarë nga çdo stuhi,
përmes errësirës ngjyrat i janë zbehur,
diellin e ka ëndërr, jetën pabesi.