Zgjodha veten sot,
jo si rebelim, por si falje.
Si një përkulje e butë ndaj shpirtit tim
që priti kaq gjatë të dëgjohej.
Jam e paqte,
si uji që gjen shtratin e vet pas stuhisë.
Jam më e lumtur,
sepse e kuptova se dashuria jote
s’më kërkonte të humbisja veten,
por ta ndriçoja.
Sot më pëlqen të jem unë,
ajo që qesh, ajo që hesht,
ajo që dashuron në përjetësi
pa u shuar nga pritjet e botës.
Jam e denjë për çdo hap që hedh,
për çdo agim që lind në syrin tim,
për çdo prekje që vjen nga ti,
pa trup, por me dritë.
Dhe në këtë vetë-zgjedhje,
nuk u ndava nga ti,
por u bëra më afër,
sepse vetja ime është ura që të çon tek përjetësia jote.