Ti grua thyen stuhi me buzëqeshje ,
zinxhirë këput edhe nën lëkurë ,
kur gjirit derdhen ngrica dhe reshje ,
kur shpirti skuqet e digjet furrë .
Prangosur kullës së dëshpërimit ,
me fijen zhugë të gënjeshtrës ,
lule lotuese , vuan prej zhgënjimit ,
nën yje ku fle rrezja e shpresës .
Diellin kërkon ,kudo që të jetë ,
se ai të jep jetë,ty,ëngjëll grua ,
e sigurtë të ecësh tokës së shkretë ,
edhe kur zemra ndihet vetmuar .
Jetën e universit mbanë ndër duar ,
ëndrrat vërtiten boshtit rreth teje ,
ishull’i lirisë vdes e ngjallet gazmuar ,
se ti shpesh u ngjan përrenjve
.
Ti je e pakapshme , si yjet e qiellit ,
sytë e tu , janë një ëndërr e bukur ,
nën hijen e qerpikut fle rrez’ e diellit ,
krahët e lodhur shtrin aty çdo flutur .
Se ti je magjike , sot e përgjithmonë ,
je kaq e brishtë sa kërkon kujdes ,
fronin e botës askush s’ta merr dot ,
se ti lind agime mbëshjellë me vesë .