M’u ndez në prag një fllad i vakët,
si dorë që prek dhe shket ngadalë,
më ftoi një zë, i heshtur, i largët,
të zgjoj një botë që fle në mall.
Në degë të gjelbër më rri një shpresë,
e thinjur pak, po s’di të vdesë,
më flet për net që s’u harruan,
për zemra flakë që s’u shuan.
Në xham të ftohtë vizatoj një emër,
më tretet pika, më qan shikimi,
një diell më djeg mes shpirtit tim të brishtë,
dhe hëna hesht, më fshin kujtimi.