Në një letër të vjetër me skaje të zverdhura,
mbetën fjalët që nuk munda kurrë të ti them.
Shkronjat u derdhën si lotët mbi qepallat,
e çdo gërmë mban një psherëtimë të zënë në zemër.
Malli, ai shkrues i verbër,
rrëshqet mbi kujtime me gishta të ftohtë,
i jep formë ndjenjave që koha i tret,
në mjegullën e një dashurie pa kthim.
E fletët e fundit… ah, ato nuk i shkruam bashkë,
i shkroi nata, e heshtur, mbi jastëk të zbrazët.
Fjalët janë pa zë, por mbajnë zërin tënd,
dhe në çdo fjali, zemra ime gërricet si një plagë.
Nuk ishim histori për fund të bukur,
por ishim poezi që e harroi poeti në mes.
E tani, kur shoh mjegullën që ngjitet mbi shpirt,
e di, është mall, ai që shkruan për ne.
Sepse dashuritë që nuk mbarojnë me zë,
i mbyll malli, me dorë drithëruese,
në fletët e fundit të një libri të lënë hapur,
në raftin ku askush nuk guxon të prekë kujtimet.