Lëmo’, o valë e përkëdhel
atë breg që s’është i gjallë,
e, kur të flesh aty në Skelë,
të shtrihesh në atë zall,
këndo një këngë e nanuris
shumë qetë e me ngadalë,
se në atë tokë fle një fis
që u ngrit në shekuj valë
për nderin e Lirisë…
Lëmo’ o valë me ngadalë!
këndo një këngë lehtë,
të mos dëgjohet gjer në mal,
se aty në ullishtë fshehtë
dergjen….. – oh lëre mos e nga,
kujtimi u ka mbet! –
Pra ti o valë, këndo, mos qa,
se zemrën e ke det
dhe gjuhën ligjërim e shkumë,
sa brigje ke në dorë!…
Dhe kot kërkon të vërë në gjumë
dhe shpirtin tënd, o Vlorë!
Po ah, o vend që lind ç’ka vdes,
pse hesht mbi varr, i gjallë?
Përherë syri yt do jesh’
me llahtari në zall?..
Lëmo’ o valë me ngadalë,
këndo kushtrim të qetë…
Se mos dëgjohet lart në male
në Arbërinë vetë
se atje dergjet një jetë…
Lëmo’ o valë e përkëdhel
me zemër, jo me zjarr,
se bën vaki që vdekja del
e s’hesht brenda në varr.
Kushtrimin tënd o të dëgjoj
oh, ndërsa vendi qan –
atëherë, o valë, gjumi mbaroi
dhe labët kush i mban…?!