Vargjet jane gjerdanet e mi,
Me rruaza qe puthen pareshtur,
Shkelqejne si yjet nates se thelle,
Por si ata nuk rrine dot te heshtur.
Si puthjet ato mes tyre terhiqen,
Me shume rendin duke kerkuar,
Por mbeten te pangopura serish,
Cdo dite e nate sjell mall te shtuar.
Vargjet shpesh jane si keshtjelle,
Me gure te pavdekshem ne gji,
Jane si thesare fshehur nen ta,
Qe shpesh syri i keq i kthen ne hi
.
Por shpesh jane te renda plumb,
Pendesa me gjuhen e heshtjes flet,
Asgje nuk mund te matet me ta,
Ka mall qe as varri s’mund ta trete.
Shpesh jane te padukshem si era,
Nuk ngrysen me nate,s’pyesin per agim,
Xheloz me valen per kurmin e vashes,
Enden pa ditur eshte nisje apo kthim.
Vargjet gjalle e mbajne nje zemer,
Jetojne dhe kur krijuesi eshte shuar,
Flake marrin si me fryme te shenjte,
Sikur zotin botes per ti kujtuar.