Si duket, do të vdes me dhimbjen e madhe nê mua
desha Besëlidhjen ta prekja të gjallë
e të rilindur Ballin Kombëtar
por që koha ka teket e saja e bënë rrugën si do vetë
e unë s’po mund të mbatem me të, se ajo s’me pret
përçarja Shqiptare në shpirtë vret
dhe s’kam forcë me,, malin që s’bënê zë” me u ndeshë,
edhe pse çdo ditë e çdo natë me ëndrra shpirtin ushqej,
po shof e ndjejë se zemres mi mungon një pjesë
e Kombi im nga mungesë Uniteti po venitet , po vdes
E dhimbshme dhe plotë mundime kjo katrahurë
s’morëm nga e kaluera mësimet e duhura kurrë
Mbi ne e keqja po fiton , kohën po na rrembenë,
po na ndanë e përçanë,
e Ne çalojmë për në rrugêtimin e mbarë,
po harrojmë zezonë e katandi,
të shkapërderdhur , hudhim hidhërim në tonën shtëpi
Unë desha shumë ta prekja Besëlidhjen gjallë ,
e të shihja rilindjen e Ballit Kombëtar
një domosdoshmëri e përjetshme ,
për vet ekzistimin e Kombit Shqiptar.
Kur të mbulon heshtja e natës së dimrit të ftohtë,
plotë acarë,
mos më ejani tek varri të penduar e duke qarë.