Isha e re,
Me ëndrra dhe shpresë në vete,
Në zemër mbyllur një dashuri jete.
Si në një valixhe , të palosura fjalë,
Mora rrugën… pa rrugë, pa hartë.
U largova n’ heshtje, në një kohë pa kohë,
Ku as fjalët s’dija t’i lexoja, as t’i flisja.
Vetëm kujtimet më silleshin vërdallë.
Ah kjo jetë… sikur një stuhi e heshtur!
Kurbeti nuk më priti me duar hapur.
E përqafova , ishte i ftohtë si akull.
Dekada të tëra u përpoqa të ngroh shpirtin,
Por kurrë nuk ndjeva zjarrin… vetëm hirin.
Më mungonte gjithçka… përveç kujtimeve:
Era e shtëpisë, fjala e nënës dhe babës,
Mbrëmjet e lumtura me vëllezër e motra,
Më mungonte shoqëria , dhe vetë koha.
Filluan të më mungojnë përgjithmonë.
S’munda t’i përqafoja kur ndërruan jetë:
As nënën, as babën, as familjarët e tjerë,
As motrën e re… që ende sot kam peng.
Kam qeshur mes mallit dhe lotëve,
Kam falur jetën, edhe kur ajo s’më donte.
Kam kënduar këngë pa fjalë e melodi,
Vetëm për familjen ,që tani kam si flori.
Kur kthej kokën pas, as lotët nuk i ndal.
Gjithçka që kam humbur, më vjen me mall.
Gjithçka që kam fituar, më duket si një përrallë…
Sepse jeta ,nuk ishte gjithmonë për mua si nanë!