Fjala doli, mori dhé,
Në qoshe të zemrës bëri folenë.
Loti ra dhe drodhi shpirt,
Gjurmë në zemër do kesh përditë.
Për çdo njeri vjen një ditë skadimi,
Duhet ta dimë që nga fillimi,
Sepse kjo jetë s’të do veç aktor,
Duhet të jesh dhe spektator.
S’ka buzëqeshje që dhimbjen ta largon,
Dhe asnjë dorë që lotin e shteron.
Aty ku plagë hape, mbulove si me dhé,
Aty jeta një ditë do të thotë: “Përshëndetje”.
Heshtja s’tregon me gisht aspak dobësi,
Por gjithmonë flet vlera dhe mirësi.
Eh, njeriu sa kaloka në këtë emër “jetë”,
Bie për tokë dhe prapë ngrihet vetë.
Një dorë s’t’u dha për të ndjerë pak fuqi,
Goditjet më të forta more dhuratë në dashuri.
S’të vret plumbi sa njeriu që dikur besove,
Por pendimi që tepër vonë e zbulove!