Mos u gënje më nga fjalët që ushqejnë shpresë, por nuk sjellin asgjë.
Ti nuk je lodër për pritje. Nuk je një stacion ku ndalon dikush kur s’i ecën jeta atje ku është.
Mos e vë jetën tënde në pauzë për dikë që nuk ka kurajë të vijë, të të shohë në sy dhe të thotë: “Jam këtu, për ty.”
Ti je më shumë se një telefonatë. Më shumë se një video-kamerë.
Ti meriton një përqafim, një dorë që të kap fort kur bie, dikë që nuk gjen justifikime, por rrugë për të ardhur.
Sepse kur dikush të do me shpirt – nuk ka Dubai, nuk ka pengesa, nuk ka vite që ndajnë.
Ai që nuk erdhi për gjashtë vjet – nuk do të vijë kurrë.
Nuk të takoi kurrë në ditët e tua më të vështira, po të dojë si do të të mbështesë nesër në stuhi të jetës?
A do të jesh gjithmonë ajo që pret, e lidhur pas një premtimi pa afat?
Ti meriton më shumë.
Meriton praninë, jo mungesën.
Meriton përkujdesje, jo manipulim emocional.
Meriton dashuri reale, jo ëndrra që jetojnë vetëm në fjalë.
Zgjohu, shpirt i lodhur!
Dil nga mjegulla e iluzioneve dhe shih dritën që ke brenda vetes.
Ti je e zonja të dashurosh dikë tjetër – por më parë, dashuro veten.
Vish rrobat që do, buzëqesh për vete, jeto çdo ditë sikur është dhuratë – sepse është.
Lëri ata që nuk dinë të duan. Lëri ata që të shohin si stacion, jo si destinacion.
Dhe një ditë… kur të mos jesh më në pritje, por në liri…
Do të vijë ai që s’ka nevojë për premtime boshe – por për vepra të vërteta.
Sepse ti je më shumë se pritje, ti je jeta vetë.