Nuk më deshi askush…
ose ndoshta më deshën keq, me nxitim,
si kur hap derën për t’u larguar, jo për të pritur dikë brenda.
Isha një zë që nuk bërtiti kurrë,
sepse… ç’kuptim ka të klithësh, kur askush s’ka veshë për të dëgjuar,
ose kur të vetmit që të dëgjojnë, të presin fjalën?
Dhe çuditërisht, një fletë — e bardhë, bosh, e paditur —
më kuptoi më shumë se një jetë njerëzish të lexuar.
Lapsi, i vjetër… po, ai laps që s’e kërkova kurrë,
por që erdhi si gjymtyrë e humbur e një shpirti që s’u gjet dot ndryshe.
Ata më mbyllën derën… por a nuk është edhe dera një dritare që thjesht e kanë kthyer me kurriz?
U mbylla brenda vetes… dhe e gjeta veten vetëm kur u humba.
Nuk ka rend. Nuk ka arsye.
Vetëm një dorë që shkruan pa leje, pa logjikë, pa fund.
S’të duhet trup për të qarë.
Mjafton një faqe që s’të kundërshton.
Mjafton një heshtje që s’të ndërpret.
Ata donin të isha e fortë.
Por forca ime u bë butësia që nuk e falën kurrë.
Qava — pa lot.
Fola — pa zë.
Jetova — nga fundi.
Dhe që atëherë,
kur bota më harron…
unë shkruaj si të mos isha unë.
Ose si të mos kishte ndodhur asgjë.
Ose si të kishte ndodhur gjithçka, por askush nuk ishte aty për ta parë.
Sepse lapsin dhe fletën i bëra shoqe.
Jo nga zgjedhja. Nga mungesa.
Jo për të treguar. Por për të mos u thyer.