Pashë shumë njerëz përreth vetes,
Ditën më të bukur.
Ca me fjalë, disa me vepra,
Ma bënë më të lumtur.
Kish’ nga ata që kurrë më parë,
S’më thanë një mirmëngjes.
Veç se urimin se harruan,
Bukur “copy paste”.
Pashë dhe të tjerë që pretendojnë,
S’kanë ikur asnjëherë.
Dhe atëherë kur më janë dashur,
Pas krahëve kanë mbyll derë.
Pastaj mbetet pjesë e zgjedhur,
Që kurrë nuk më braktisën.
Dhe kur dëshirën e humba,
Me mua rrugën nisën.
Atje ku e kisha lënë,
Në djall edhe kjo jetë.
Dorën fort, nuk ma lëshuan,
Të dashurit e vërtetë.
Ndoshta e egër ju dukem,
Tallëse dhe pa ndjenja.
Por unë jam e njëjta vajzë,
Që flet ç’i dikton zemra.
Ndaj çdo veprim lerjani shpirtit,
Të pastër, të sinqertë.
Në këtë botë jemi udhëtarë,
Asgjë s’është e vërtetë.
Nëse nuk ndjeni me zemër,
Mos u shtirni njerëz.
Vlen më shumë një përqafim,
Se një urim “therrës”.