Dehja ime ishe kur gotat cakrronim,
S’më dehu vera, po qeshja jote karshi.
Të piva sytë e shkruar me alkoolin,
Buzëqeshjen tënde si magji.
Më vërshoi një ëndërr si përrallë,
Brengat ikën, gjaku më vloi.
Vjedhur të shikoja vështrimin e rrallë,
Vështrimin që gjoksin më shpoi.
Mendja u zgjidh, gjithçka e harrova,
Vrapoi e etur larg, në imagjinatë.
Ah, dehja më ngrohu, zemrën e zgjova,
S’qe dehje vere, qe vështrim i zjarrtë..
.
Ata sy më dehën, më bënë magji
Dhe një vozë të pija, nuk do dehesha.
Të rrija pranë siç rri një perri,
Doja pa fund gjoksit tënd të prehesha.
Mendja ime që aq larg shtegtoi
Kot u mundua, ja, të kam kaq pranë!
Me gotën përballë, një tjetër dehje vërshoi,
Sytë e mi të dehur në sytë e tu ranë…