Si ikin vitet,
Si gjethet e nje vjeshte te trishte,
Qe s’kthehet me.
Rrokullisen si te marra poshte e perpjete,
Ashtu iken kjo jete,
Koha ime qe nuk njoha,
Me ditet e medha me ditet e vogla,
Shpesh me besime thyer ne mes,
Nga enderrat e shumta dhe ato ne sirtare,
Dhe ato qe mbeten pa shpresë.
Dhe,
Atehere ti kupton,
Qe ne gjithe kete jete te lakuar ,
Nata te ngrys te vetem,
Dhe je I mundur ,
Kur te ikin gezimet.
Ndersa kerkon te shuash nga kujtesa,
Ato qe te moren frymen,
Zhgenjimet!.
Dhe ti ecen ,
Pertyp ne mendje,
Copezat e diteve te tua me te keqija,
Dhe thua,
Me mire qe shkuan,
Paçka se po shkurtohem,si ditet kur i ze dimri,
E rrudhem si nje kalli i thate, qe as nuk mbillet e as nuk hahet.
Veç nje dite e imja, me keqeardhje
Si copeza e nje enigme
Ndahet.
Me qahet….
Ne karrige qe lekund pleqerine,
Pak perde te hapur kerkon,
Mbi xhamin pluhurosur ,
Nga ereat,
As zog s’te vjet te viziton!