Poetët shumëherë i shkruajnë dashurisë ,
I shkruajnë natyrës , dhe jetës plot tallaze ,
Unë nuk mund të mbështes dot botën e vetmisë ,
Kur brenda shpirtit më ndizen zjarre !
Nuk është rastësi të dashurosh diellin ,
Por është frymëzimi që flet në heshtje ,
Nuk ka re që t’a mbulojnë qiellin ,
Kur pasioni i etur nuk njeh zbehje !
Me vargun tim jam e dashuruar ,
Më vjen si pranvera me lule kur buzëqesh ,
Herë brenda tijë shoh botën e trazuar ,
Por shumëherë bëhet shkëndijë , dhe shpirtin ma ndez !
Ai rrjedh vetë si një ujëvarë..
Edhe kur nata hesht dhe asgjë s’pipëtin,
Më vjen furishëm si një erë e marrë ,
Dhe si notat në pentagram , që sjellin melodinë !
Fluturo vargu im në qiellin e kaltërsuar ,
Me krahë shqiponjash kudo në hapësirë ,
Me ty le të vdes e dashuruar ,
Pasi të sodis gjithë horizontin dhe gjithësesinë !!