U shkëputën fjalët e u bënë harresë,
Bashkë me to gënjeshtrat por edhe premtimet.
Shpirti i mirë fle heshtur, si uji nën vesë,
Digjen si një libër, bashkë me të kujtimet.
Harrohet e keqja dhe e mira po ashtu,
Njeriu si një pikturë me ngjyrat kuturu.
Zverdhet, skuqet ndonjëherë pa ngjyrë,
Poeti i lexon shpirtin si në një pasqyrë.
Harresë u bë gjithçka dhe vetë dashuria,
Është botë e interesit sundojnë veç çudirat.
Koha ec pas kohe dhe zgjohet në harresë,
Poeti pyet shpirtin… vallë si mundet ta shesë?!…