Të dashurosh s’është veç ndjenjë në shpirt,
As t’ëmbla fjalë si gjethet në erë.
Është zgjedhje reale mes botës dhe tij,
Një premtim i heshtur që për ty ka vlerë.
Të dashurosh është t’i njohësh plagët,
T’i puthësh pa pyetur pse janë aty.
Të qëndrosh kur të tjerët ndihen të largët,
Të jesh strehë dhe kur bota është kundër tij.
Është të japësh edhe kur s’ke shumë,
Të ndash edhe heshtjen si fjalën më të shtrenjtë.
Të mbrosh pa armë, të presësh pa fund,
Të shohësh shpirtin, jo trupin, thjeshtë.
Të dashurosh është art i zemrës së gjallë,
Është dhimbje dhe dritë në të njëjtën kohë.
Një flakë që digjet e shpirtin ta kallë,
T’djeg me butësi, t’mbush me të dashnisë aromë.
Të dashurosh s’është thjesht ndjenjë,
Është fryma që ngroh çdo mendim të heshtur.
Vjen si dritë mes hijeve, e qëndron si shenjë,
S’pyet për kohë, s’ka cak, as emër.
Është pulsim i brendshëm, jo fjalë me bujë,
Një thirrje pa zë që ndjen para se t’dëgjosh.
Kur çdo ndjenjë tjetër tretet si mjegull mbi ujë,
Dashuria mbetet: është rrënjë, degë dhe lule në të njëjtën kohë.
Të dashurosh është me dhënë veten pa frikë,
Me lënë zemrën me u zhvesh deri në palcë.
Është me e ndje mungesën si thikë,
Me dashtë prapë edhe kur dhimbja s’të fal.
Është me i mbyll sytë e me pa vetëm një fytyrë,
Me ia ndje duart edhe kur s’jeni bashkë.
Me tu dridh trupi kur përmendin emrin e tij,
Me e dashtë marrëzisht, siç kurrë s’ke dashtë.
Të dashurosh është dhe me u thy,
Por prapë të zgjedhësh për me qëndru.
Të dashurosh s’është veç bukuri,
Është dhe plagë që të mëson për të jetu.