Tuesday, July 22, 2025
HomeKulturëLetersiCikel poetik me vargjet e poetit Bekim Blaku

Cikel poetik me vargjet e poetit Bekim Blaku

Nga përmbledhja me poezi “PREMTIM e SHPRESË”

NËNQIELL I HAPUR

Mbrëmë kalova natën nën qiellin e hapur
Hëna mbulojë m’u bë yjet abazhur
Në çast m’u duk të isha nga dallgë deti kapur
Dita e di do të vinte nuk e dija kur

Mbrëmë natën kalova në të hapurin nënqiell deri në ag
Vetes t’ia rikujtoj si është pa strehë mbi kokë
Vetëm vesë mëngjesi mua leht më lag
M’u bë se shi po binte pandalur me okë

Mbrëmë kalova natën nën qiellin e hapur
Në lëkurën time ndjeva si është të jesh pa shtëpi
Ti më erdhe befas nga sirtarët e zemrës sime
Në imagjinatë më ngrohe s’më le të mërdhij

RRUGËT

Atëbotë kur u nisa për në Romë
Këte nuk e dija
Të gjitha rrugët
Të shpien në Romë

Udhëtova gjatë
E malli më mori
Pastaj unë thashë
Të gjitha rrugët dikur
Do më shpien në Llap
Ku dhe rosë e egër
U mbyt
Por e gjallë dot s’u kap…

DIELL LIRIE
(Axhës Prof.Dr.Rifat Blaku)

Lis i madh
U shkul nga shkëmbi
Grigja mbeti
Pa të madhen hije
Vepra Jote
Diell Lirie
Që na ngroh
Çdo cep shtëpie

MËNGJES I MIRË

Mirëmëngjesi ju o njerëz të mirë
Mirëmëngjesi përshëndet poeti
Gëzohem gjithmonë për ju
Kur ju jeni mirë
Siç gëzohem vetë për vete

Në kët ditë të mirë
Që na fali Zoti
Shkrim e lexim të mbarë
Pastë kush dëgjon
Mos ju shkoftë juve mundi kot

Rreze Dielli nga ëndrra zgjoi
Ngrohtësia deri thellë në gji
Miklime ndjenjash
Në përjetim tregoi
Varg i bekuar në poezi

LULE DASHURIE

Unë e kam gjetur
Fatin tim

Tash gëzimi
E heshtja
Janë me mua …

Në anën tjetër
Shi mendimesh
E kujtimesh
Vadisin livadhet
E shpirtit tim
Ku lulëzojnë
Pafundësisht
Tash e katrëmbëdhjet vjet
Lule urimi
Dhe gjith jetën time
Lule dashurie

Për Ty
Atdheu im
Për Ju
O njerëzit e Tij …

THURJE DHE RRËMBIM

Natën vonë
Të thura poezi
Të nesërmen
Ta thash më sy
Të pëlqeu
A s’të pëlqeu,
E vërteta të rrëmbeu!

Të pëlqeu
A nuk t’pëlqeu
Nuk e di
Më thuaj ti

Se e vërteta
Të rrëmbeu
E pashë n’buzëqeshjen tënde
Me sytë e mi…

FJALËT MORI ERA

Fola për kët vend
Dhe qava halle
Në këtë ndejë
Si në një tjetër
Dikush mbylli sytë
(Shumëkush mbylli dhe veshët)
U bë vonë
Falët i mer era
Si të ishin lehje
E një qeni të vjetër

MUZA FASCINANTE POETIKE TE LIBRI “PREMTIM E SHPRESË

Zekerija Idrizi: Vështrim për librin e poetit Bekim Blaku “Premtim e shpresë”

U enda po sikur bletët lule më lule për të thëthitur nektarin e poezive “aromatike” të vëllimit poetik “Premtim e shpresë” të mikut tim të shtrenjtë, poetit Bekim Blaku.

Ndonëse jam “laik” në këtë drejtim, me profesion teolog, unë e admiroj me shpirt poezinë, sepse kam vënë re që poezia kryesisht i qaset hyjnores, të shenjtës, engjëllores, pozitives në gjithçka, duke luftuar kështu zëshëm anët antipode të tyre. Duke lexuar librin tënd, të ta them të drejtën, për mua poezitë tua, që të gjitha, ishin një mozaik i vërtetë poezish gjithfarëshe me llojllojshmëri tematike.
Kur më pat shkruar një ditë miku im, poeti Sami Sherifi (tashmë i ndjerë) se, “ai që e vlerëson poezinë, di të vlerësojë edhe shpirtin, urtësinë hyjnore”, iu përgjigja pohimisht: “Zatën, shikuar thellë filozofikisht, dhe vet Zoti e krijoi botën në mënyrë poetike. Jo rrallë herë nënvetëdijshëm më rishfaqet në kujtesë ajo “muzika” poetike (ezani nga minaretë) e klerit kënduar në vesh timin nga një hoxhë qysh foshnje kur isha…”
Bekim, miku im, kjo letër admiruese drejtuar ty është modeste përballë madhështisë së mendjes, shpirtit, muzës e penës tënde krijuese poetike. Vepra yte, për më tepër e mbi të gjitha, do shëndrisë ndër breza shqiptarë përjetësisht. Madje do shëndrisë si në botën reale ashtu edhe në atë internetore, kibernetike. Sidomos sot, kur shumë shqiptarë po ngrijnë e përkeqësojnë marrëdhëniet ndërmjet veti në familje dhe në shoqëri përgjithësisht, poezitë tua, me mesazhe thellësisht humane e njerëzore, i thërrasin për këndellje e ndërgjegjësim kësaj bote të ftohtë e të akullt njerëzore. Njëkështu edhe në rrjetin internetor, në këtë botë të akullt tekniciste kibernetore, ti mik i çmuar, përmes vargjeve sublime poetike po inkorporon dritë shpirtërore, energji hyjnore. Nuk thoshte kot narratori modern Italian, Umberto Eco: “Kompjuteri sot mund të bëjë gjithçka, vetëm s’mund të besoj në Zot dhe nuk di të shkruajë poezi!”. E, ti, mik, tok me poetë e poete të tjera, si dhe me krijues të tjerë profilesh të ndryshme, besoni e dashuroni të Madhërishmin dhe shkruani poezi hyjnore, duke futur kështu mrekullisht shpirt e ngrohtësi në këtë botë të sotmen përplot terr, tym, mjegullnajë e ngrica akulli…

Kjo pikërisht si në atë rrëfimin, në të kujtohet, për Pol Verlen, poeti i madh lirik francez, ky “princ i poetëve”, si e vlerësuan më 1894 kur shkroi pas martesës përmbledhjen e tij të tretë të poezive me titull “Kënga e mirë”, Viktor Hygo në vështrimin e tij për këtë vepër do të shkruajë: “Është kjo një tufë e vërtetë lulesh midis ferrit të kanonadave”. Pikërisht kështu është dhe komplet veprimtaria yte shkrimore mik, një TUFË E VËRTETË LULESH midis ferrit të të zezave, të ligësive e prapështive tona…
Për më tepër, do të thosha, zëri i ndërgjegjes poetike sot më shumë se kurrë më parë duhet të depërtojë te të gjitha shtresat e shoqërisë sonë, veçanërisht në politikë, diplomaci, ekonomi, arsim, sport etj., shtresa këto të fundit ku po përshfaqen plasaritje të mëdha në kontekst negativ. Mesazhet thellësisht humane të POEZISË, mik, transformojnë pozitivisht individuan njerëzore dhe botën mbarë.
Viktor Hygo thoshte dhe: “Poeti duhet të ketë vetëm një model – natyrën, vetëm një udhëheqës – të vërtetën. Ai s’duhet të shkruajë me atë që është shkruar, por me shpirtin dhe zemrën e vet”. Personaliteti yt Bekim, tok me veprat tua, gjen shprehje pikërisht tek kjo sentencë viktorhygoiane. Për më tepër, këtë vet ma ke pas deklaruar në një bisedë tonën, në të cilën je shprehur qartë: “Çdo redaktor e kam porositur që vetëm mund të më bëjnë ndonjë korrigjim, por mos të më ndryshojnë asgjë. Dua të jem vetja, ashtu siç jam, në çdo varg, në çdo fjalë dhe tjetra: fjalët e shpirtit nuk guxojnë të preken”…
Për t’u admiruar në mënyrë të veçantë janë dhe poezitë tua që flasin për DASHURINË. Për atë dashurinë e sinqertë, idilike e engjëllore tek çifti bashkëshortor, për dashurinë në familje mes prindërve dhe fëmijëve, mes motrave dhe vëllezërve etj., dhe mbi të gjitha, mbi DASHURINË ndaj kombit dhe atdheut tonë…

“PREMTIM E SHPRESË”, ky vëllim poetik plot perla në brendi, që kaq shpirt të bukur i japin artistikisht jetës së njeriut dhe botës përgjithësisht, duke e veshur me pejsazhet më pitoreske panoramike. E, ti mik, kaq bukur artistikisht e ke qëndisur e shtruar atë botë, duke i dhuruar nuanca shpirtëroriteti. E, ky vëllim libror përhumb e metastazon shpirtërat qiejve mbi altar…Po, pikërisht atje, ozosferikave të tyre, shpirtërat prekin dhe thithin aromën e Edenit magjik, duke gjetur atë paqen sublime me veten dhe Zotin”…
Përmes këtij libri, tashmë ti Bekim je bërë ajo “ura stolisëse” që transferon shpirtërat tanë në atë botë magjike. Ç’idilike kjo botë, im Zot, që kaq magjikshëm shkund e spastron shpirtërat tanë të ndotur nga “ferri” i botës së dreqtë tokësore! Përmes urës së imagjinuar idilikisht, si “SHTRAT I SHPIRTIT”, muza yte fascinante poetike na shpie në stratosferat më të larta të një bote të idealtë, të cilën e synojnë shpirtërat fisnikë. E, këta shpirtëra, të tmerruar e të vrarë, madje dhe jo rrallë herë të mbetur jetimë në këtë botë reale të mbushur me demonë e satanë, mëtojnë të ngjiten sferave të botës ireale, në eskatologji, apo “në botën e të shenjtëve”.
Përmes vargjeve tua te poezitë “Premtim a shpresë”, “Këndvështrim”, “Brengë për veten”, “Bisedë me shkas”, “Gjithçka sallatë”, në një mënyrë profetike e të hyjnishme ke vënë në thumb të kritikës gjitha pavirtytshmëritë dhe anomalitë “njerëzore”, duke përçuar kështu shkëndija drite e shpirti edhe te zemrat e shpirtërat e ngrirë nga satanizmi, nga djallëzia, që aq rëndë i ka pushtuar sot njerëzit. Ti i thërret zëshëm kësaj bote të djalltë të vë gishtin në kokë, të zgjojë telat e ndërgjegjes së fjetur e të rimëkëmbet moralisht e shpirtërisht, sepse “çelësat e lumturisë” dhe “portat e dashurisë”, siç bukur ti vargëzon, gjenden thellë në zemrat e shpritërat tanë”…
Në veçanti brengën tënde për njerëzoren e ke theksuar më qartazi te poezia “Afër e larg”, ku, ndër të tjerash, vargëzon me dhimbje:

“Sa afër e sa larg jemi/ Me alibi të paqena/ Sa shpesh mashtrojmë vetveten/ Dhe atë që kemi pranë …/ Me kënaqësi do të pija një kafe me ty/ Por jam i zënë” gënjeu/ … Sot çdo rrugë hapur/ Qëndrojmë të mbyllur në shtëpi/ Bërë si të rënë në bela/ Pa vrarë njeri”

Apo te poezia “Asgjë e re në parlament”, ku ti vargëzon për “heronjtë vetëm në bisht çiftelie, kurse, në të vërtetë, armikut më të madh s’e kemi armikun shekullor sllav përtejkarpatian, por armik e kemi gjakun tonë Vëlla, me të cilin ndajmë një prag shtëpie”. Po kaq qartë ti i ke vënë në thumb të kritikës së ashpër “plangprishësit e zgjebosur” te poezia “Premtim a shpresë”, të cilët “defilojnë në kalldrëme të shkëlqyera/ e në asfallte të pluhurosur/ Shpirtëra të dridhur në prag skëterre/ A djaj në petk të engjëjve që presin para dere/ Degdisen mendimesh të çoroditura/ drejt një qëllimi të gjorë/ …” “Vrasësit të ngujuar në kulla e mesjeta e mbërthyer në trasta, ku “lulëzojnë” hakmarrja e vëllavrasja si plagë tonat shekullore, shumë bukur i ke vargëzuar si fenomen mizantropie te poezia “Brengë për veten”, ku në vargjet e fundit dominon shpresa për ndaljen e kësaj katrahure çnjerëzore: “Antagonizëm botësh ngjitur trupit si hije Se hija jonë nga trupi sikur qëmoti ka ikur Nën ombrellë të kanunit të krekosur e të mpiksur Në të voglën botën tonë me të madhen padije Fjetëm tepër gjatë e u zgjuam në mjegullnajë Pa ditur ku cila rrugë të shpie Zgjidh kanun me jetën gurnajë A kushtetutë me ligj e vetë Zot shtëpie Uroj ta gjejmë vetveten Ndalim vëllavrasjen Të fitojmë përgjithmonë Jetën” Si mërgimtar e soditës i thellë i një jetese skajshëm të ngarkuar me lloj-lloj barrierash e plasaritjesh jashtënjerëzore, deri edhe anti-njerëzore, ti Bekim i ke prezantuar ato mrekullisht me metafora mjaftë domethënëse te poezia “Insert perëndimi”, ku defilojnë rrugëve “njerëz endacakë, pa kulm mbi kokë, të fjetur nën ura, nëpër stacione trenash e tramvajesh dhe nëpër banka sheshesh”, “plot të droguarish me shiringa të përgjakura në çdo skaj rruge”, “gjithandej kryqe të thyera dhe yje gjashtëcepësh vizatuar nëpër mure shtëpish nga grupe banditësh maskarenj”; një botë kjo e dreqtë ku “qentë kafshojnë globin, cili do marrë copën më të madhe dhe dheun nën këmbë njëri-tjetrit duke ia hequr”

Në disa poezi të tjera,mik, ke shpërfaqur ndjenjat më të flakta dashurore për Atdheun, për Kosovën, për Llapin dhe për bashkatdhetarët, si te poezitë: “Malli për ty”, “Lule dashurie”, “Rrugët”, “Atdheun ëndërr” dhe “Qirinj a diell lirie”.

Por, mishtë e kurmit më kanë drithëruar poezitë tua sa sublime e plot dadhuri, po aq edhe të trishta, dedikuar familjarëve e miqve tu të shtrenjtë: prindërve (poezia “Ju pashë”), xhaxhait Prof. Dr. Rifat Blaku (poezia “Diell lirie”), gruas dhe bijës (poezia “Hapat tuaj”), djalit Rubinit (poezia “Ti je dashuria vetë”), motrës (poezia “Kur motra të më vijë”), mikut Xhelës (poezia “Lutja jote”) dhe emnakut B.L. (poezia “Nga larg miku më foli”).

Mbresë po kaq të thellë më kanë lënë poezitë tua kushtuar poezisë, vargjeve dhe përgjithësisht MUZËS frymëzuese e kreatoriale, si: “Vargu im”, “Bota jote”, “Flasin miku im”, “Ti vargu im”, “Varg pa rimë”, “Vargun rilexuar” dhe “Varg i humbur”. Ti hapëron furishëm shtigjeve të krijimtarisë poetike “për të flladitur shpirtin e për të ndritur si Diogjen i kohërave moderne”. Dhe thua prerazi te poezia “Ti vargu im”:

“Vazhdo rrugëtimin tënd i lirë
Drejt pikëtakimit
Me njeriun

Mos u përgjum
Ti o vargu im!”

Shikuar në mënyrë integrale, ti Bekim, në këtë libër, ke shpalosur ndjenjat më sublime të muzës e shpirtit tënd ëngjëllor, duke u arratisur kësisoji nga realiteti i hidhur i botës së realtë, por i dhimbshëm e herë-herë i skëterrshëm, në hemisferat qiellore të botës së idealtë. Dorën në zemër, edhe unë arratisesha nga kjo botë e djalltë drejt qiellit në çastet që lexoja e shijoja këndshëm margaritarët e tu letrarë…Duke lexuar më krijohej një përshtypje fantazmagorike sikur njerëzit e artit janë “jashtëtokësorë”, “të ndëshkuar” të ndërtojnë e të banojnë në ato kullat o botët e tyre fiktive, inekzistente! Zatën, s’ka pikë dileme në këtë, pasi që të tillë janë sipas vokacionit të tyre krijues: të banojnë e të jetojnë në botët e tyre vetanake, imagjinativisht, e të arnojnë ato çarjet e vrimat e botës relative, ku ata/ato jetojnë realisht…

Krejt në fund të librit, te poezia “Intermexo”, ti ke shpërfaqur krenarisht IDENTITETIN tënd dinjitoz, larg mediokritetit, snobizmit (kompleksit të vogëlsisë) dhe kapriçiove meskine, teksa vargëzon me dinjitet:

“Pranë njeriut të vogël kushdo që afrohet/ prapë i madh duket/ Pranë krijuesit të Madh, sado madhështor të jesh/ Prapë i vogël dukesh (dhe i tillë mbetesh)/ Unë për vete kam vendosur/ që atëherë e ripërsëris, do rri këtu/ Kështu siç jam, i sigurt në këmbët e mia/ Dhe me ju miqtë e mi”

Ç’perla të bukura ngërthen në brendi ky vëllim poetik, im Zot, që shpirtin dhe mendjen freskojnë!
Komplimente!
Urime për librin, mik i shtrenjtë Bekim! Vepra yte ndriçoftë ndër breza e shekuj në shqiptari!

Me respekt dhe konsideratë të thellë, miqësisht dhe shqiptarisht:

Zekirija Idrizi: Nga dorëshkrimi im “Përsiatje letrare”
Berlin/Shkup

RELATED ARTICLES
- Advertisment -