Askush nuk do zhduket përgjithmonë,
mendimi bëhet fjalë,
fjala mbetet frymë,
fryma është ajër,
një përzierje në atmosferën e tokës sonë.
Në miliona vjet,
miliona sasi të vogla pa ngjyrë e pa shije,
mbajnë gjallë trupat tanë fizikë,
për një kohë bëhen dominues,
pastaj shpërbëhen,
por nuk mbeten kontaminues,
sepse brenda patën një shpirt,
shpirti në thelb është metafizik,
ka vetëdije,
nuk është iluzion,
është realitet…
po ç’u bë me shpirtin?
ku ta mbajë ajrin?
ku ta nxjerrë fjalën?
ku e ka shtratin e vet?
pyeta jetë e vjet,
si imazh më vjen vetëm babai im,
sytë nuk janë të aftë ta dallojnë,
shpirti im po,
ende më duket sikur ai më flet,
mos vallë askush nuk do të ikë përjetësisht,
nuk dua tani të largohem,
e vërteta pret.