Lexoje atë në falenderimet e para,
në ajrin e freskët e të lagësht,
pyetjet dhe malli i valë,
aty ku vetmohet e merret me veten,
të gjithë e shohin përballë,
por askush s’ia vëren ndodhitë,
fati në heshtje shkruhet çdo ditë.
në petale trëndafilash,
enden ngjyrat që gdhendi,
në ujin që prek gjithçka,
udhëton e përplaset brinjësh,
pas çdo shkëmbi,
në krahë fluturash kur ulet e pushon,
zëra ia kaplojnë shpirtin,
si një përjetësi,
zjarri nuk e djeg,
stuhia s’e rrëzon,
një meditim,
një simfoni,
zhurmë apokalipsi.
s’është prekja,
as mungesa,
as zhgënjimi,
ende hëna i qeshet,gjer në rrezeagimi,
buzë lumit lozonjare,lahet prap fjal’e saj,
si takim i bukur perëndimi,
me kohën në pafaj.
zgjohet njeriu,veprimet kur lexon,
jeta zhvishet e thotë:-përse s’më kupton,
ngushëlluese fjalët,
magjike,
ti përse lyp diell,nëse kërkon hije.
edhe ëndrrat
nga arti i fjalës mos i ndaj,
kur dhe heshtjen të lexosh,
je përsosur pasandaj.