Nuk mund te permbahem
Do t’i shpalos te gjitha jashte
S’mund t’i mbaj se e ndjej vehten te semure
Ne mendje me sillen verdalle
Prej kohesh e braktisur e strukur
Neper streh si nje horizont ne hije
Me pandeh pa shije pa turp e pa njerezi
O njeri kush do t’i mbuloj te zezat te qarat e te pa larat
Ku ne damaret e tu rrjedh helm e gjak
Ku ne syte e tu shoh shiqim dragua
U trete u venit u ngryse thelle
Ne nje shpelle ku atje e gjete sketeren e varrit
Atje te mur shtrengata
u degjove duke renkuar e lenguar
Si ulkonje gjakpirese qe thith gjakun
ne venat pjelluese
Sikur te gelltiti toka e renduar
qe sdeshti edhe ajo te njulloset
Po ndihet e ofenduar
Kur ska çte baje eshte e detyruar edhe ty te te mbaj
Po ndiet ne faj e ne siklet
Mos vall pret nga ty qe ti kthehesh realitetit
ta njohesh vehten me mire se kurdohere
Ti bindesh pendimit pendimit te mos je me unikat