Shkruan profesor Zymer Mehani
Në botën e letrave, ku fjala duhet të jetë dritë, reflektim dhe ndriçim për të tjerët, shpesh herë hasim një racë që nuk jeton për letërsinë, por për lakminë e emrit të zbrazët – fodullët.
Kush janë fodullët?
Janë ata që flasin shumë dhe shkruajnë pak. Ata që bëjnë më shumë zhurmë se vepra. Ata që i sheh gjithmonë në rreshta të parë, por kurrë nuk i gjen në thellësi mendimi. Ata që duartrokasin vetëm për t’u duartrokitur. Dhe kur ti, me mund, djersë e shpirt, shkruan një fjali të ndershme, një vepër të sinqertë, ata zvarriten pas saj për ta zbehur, për ta relativizuar, për ta minimizuar.
Nëse shkruan pak, thonë:
“U desh më shumë për këtë njeri, ky meriton faqe të tëra!”
Nëse shkruan shumë, thonë:
“E mbushi librin me kotësi, sikur s’ka të tjerë për të përmendë!”
Nëse nuk shkruan fare, sërish gjejnë diçka për të përbuzur:
“A nuk e meriton ky as edhe një rresht?!”
Pra, për fodullët nuk ka asnjë masë që i kënaq – sepse nuk e njohin masën e vetvetes. Janë kritikë pa peshore, poetë pa poezi, analistë pa analizë, dhe mbi të gjitha: lexues të vetvetes, jo të së vërtetës.
Një tipar veçanërisht i dallueshëm i fodullëve është se rendin pas personave me tituj akademikë, jo nga respekti për dijen, por sepse mendojnë se nën hijen e gradave shkencore të të tjerëve po na u bëkan edhe vetë të mëdhenj! Ata rrinë si satelitë rreth profesorëve, doktorëve e akademikëve, vetëm për të thithur pak shkëlqim të rremë, që më pas e shesin si lavdi personale. Por, hija e të madhit nuk të bën të ndritur – përkundrazi, shpesh ta zbulon errësirën e brendshme.
Fodullët nuk shkruajnë për të frymëzuar, por për të zënë vend në ndonjë listë që shkon drejt harresës. Ata nuk krijojnë, por kopjojnë e përzihen kudo si mjegulla që nuk bie as shi, as dritë.
Ndaj, për të tillët – këshilla ime është e prerë:
Mos shkruani fare për ta!
As për t’i madhëruar, as për t’i përmendur, as për t’i “ngushëlluar” me një rikujtim të rremë. Fjala juaj nuk është për ta. Le të heshtin përjetësisht në vetëvlerësimin e tyre të rrejshëm, sepse nuk është mëkat të mos shkruash për dikë që s’ka lënë gjurmë.
Mëkat është të shkruash për dikë që përpiqet t’i fshijë gjurmët e të tjerëve.
Le të jetë kjo fjalë imja – fshikullim për fodullët, jo nga inati, por nga dashuria për të vërtetën, sepse fjala nuk është monedhë për ta shpërndarë në çdo dorë që kërkon vëmendje, por dritë që ndriçon vetëm ata që kanë ecur nëpër errësirë.