Shkruan profesor Zymer Mehani
Në këtë fotografi të pazakontë, të realizuar para hyrjes së Kuvendit të Kosovës, ndodhen disa figura simbolike që flasin më shumë se fjalimet parlamentare: gomarë të heshtur, të lidhur me litarë, e përballë tyre – njerëz të pushtetit dhe zyrtarë të rendit, që duket sikur kanë humbur rrugën midis farsës dhe përgjegjësisë.
Në këtë skenë, fjalët janë të tepërta, sepse aty ku pozita dhe opozita grinden për gjithçka dhe pajtohen për asgjë, ku zhurma zëvendëson vizionin dhe interesi i ngushtë personal ngulfat të mirën e përbashkët dhe shfaqja e gomarëve përpara Kuvendit bëhet metaforë e fuqishme.
Gomarët s’flasin, por kuptojnë heshtjen.
S’janë të shkolluar, por dinë rrugën për në shtëpi.
S’janë deputetë, por nuk e braktisin barrën.
S’kanë mikrofon, por as nuk e keqpërdorin fjalën.
Ndërsa brenda ndërtesës së Kuvendit, flamuri i shtetit ngrihet mbi një luftë të vazhdueshme mes pozitës dhe opozitës, që shpesh ndajnë pushtetin më shumë sesa e ndajnë përgjegjësinë.
Njëra palë akuzon, tjetra justifikohet.
Njëra sillet sikur nuk ka qenë kurrë në qeveri, tjetra harron se dikur ka qenë opozitë.
Në këtë përplasje të përhershme, qytetari mbetet spektator i një cirku politik që ndryshon aktorët, por jo dramën.
Dhe kur ndodhin gjëra të tilla si kjo, ku para Kuvendit vijnë gomarë si formë proteste a metafore e një realiteti të zhgënjyer, atëherë na duhet të ndalemi dhe të reflektojmë:
A është ky turpi i pushtetit, apo pasqyra e tij?
A është kjo ironi, apo dëshpërim i thellë qytetar?
Në fund të fundit, kur pushtetarë e opozitarë nuk merren dot vesh, ndoshta gomarët janë më të zotë të gjejnë gjuhë të përbashkët,
sepse ata s’duan karrige, as kolltuqe, por vetëm bar për të mbijetuar.
Ndërsa ne, njerëzve, na mungon më së shumti arsyeja.