Natasha Ilia-Ëndërrimtarja!!

Nata me hënë e udhëhoqi ëndërrimtaren..
Nëpër rrugët e saj në pyllin lisa shtat lartë
E dehu me verën e florinjtë..
Që nga hëna e zbetë pikonte….
Mbushi kupën me vesë e lagët ..
E drejtoj në enigma ..të panjohura..
Asnjëherë s’mendoj se ishte mëkatare..
Aty u zhyt u deh e rendi..
Në yllin më të afërt Arusha e madhe..
Larg erërave..fjalëve të këqija..
Që dilnin nga gjuha helm
E dhëmbëve të krimbur të gojës..?!
Që përhapnin thashetheme shpifje..
Në rrugët e qoshet e humbura të botës.
Po buzëqeshjet shpërthyen..
Në buzët e tyre të prushta,nga kënaqësia
Ëmbëlsuar nga drita e botës mrekullive..
U mbeti buzëve jo hije po shija e qershive
Ëndërrimtarja thyejti rregullat. .
Ajo udhëtoj fluturoj mes magjisë..
Dhe pse e mbyllën në erësirë. .
Afër gjysmë shekulli në mjegull të grinjtë,
E dënuan me izolim e tela elektrikë…
Ata e internuan për vite të tëra..pa numur.
Ajo s’njohu as atdheun po vetëm klon..
Një mur telash me gjemba me rrymë..!
Veç një ditë ranë kambanat ..
Ëndërrimtarja mori vendim ..
Të ikte nga sytë këmbët. .pa kthim..
Të kapërcente gardhe kufij. .
Nëpër natën e frikshme. ..
Më këmbë në duar mbante..
Dy vajza fëmijë kërthinj. .
Vrapoj të gjente rrugën..
Nata ta gjente në vendin fqinj..
Duke ecur në mjegullën e ëndrrës ..
Ku e çonte kudo që e tërhiqte si magnet..
Në ftohtësi pa veshur asgjë koha ngrirë,
Përveç zinxhirëve lidhur nyje të këmbës.. Iku zemra ju plagos po sytë i kish hapur..
Për të kërkuar një jetë më të mirë …
Kjo është vërteta…për një ëndërrimtare..
Që jeta e hodhi në vend të huaj. ..
Ëndrra zhgënjyer ..sot thjesht tregimtare