Më thanë: Hesht, mos fol më shumë,
po fjala m’u bë dritë në terr,
si zog që çan prej dheut gjumë
dhe ngre në qiell një të vërtetë.
Më thanë: Mbylli sytë, mos shiko,
po shikimi më shndriti flakë,
në çdo errësirë pashë një tokë
ku frika djeg e shpresa plak.
Më thanë: Veshët mbylli, mos dëgjo,
po zërat e heshtur më thirrën fort,
dëgjova dhe lotin që s’bën zhurmë
dhe shpirtin që nuk ka portë .
Më thanë: Përkule kokën, ulu !
më lart e ngrita , si flamur .
Se pema që s’thyhet nga stuhia
rritet drejt, pa bërë zhurmë.
Më thanë: Lidhu, bëhu hije,
po gjaku m’u bë rebelim,
më mirë plagë mbi liri
se sa nder në robërim.
Më thanë: Harroje gjysmën tënde,
po unë në zemër e mbaj atdhenë,
si gjuhë, si tokë, si emër nëne ,
e kurrë s’ua shkelë të parëve amanenë .
