Fjalen e lëmë në cep të buzës
Sepse veprat janë zëri ynë
Në hijen e heshtjes bëjmë dritë
Si yje që lindin në mëngjesin e ftohtë
Nuk ka nevojë për tym e zjarr
Kur rrënjët thellë i kemi ngulur
Disiplina rritet si dru i moçëm
Që s’thyhet dot, as nga stuhitë e forta
E kaluara djeg si flakë e qetë
Na kujton kush jemi në thelb
Një ndjesi që s’ka fjalë për ta thënë
Vetëm zemra e di sa shumë dhemb
E feja, e politika, lëre t’kalojnë
S’jam lindur për ndarje e fjalë boshe
Nga brenda më frymëzon drita që s’humb
Për paqe, për art,për shpirt që rrënjoset
Artin e jetës e bëj me penë e shpirt
Si Migjeni që dhimbjen në varg e shndërroi
Liria ime brenda meje lind
Une jam për veprim që as zhurmë s’kërkon