Secila lule është lulëgjak,
secila lulëgjak është buzë shtojzovalleje
e secila shtojzovalle mbulon hiret me behar.
Oj ëndërr eshtrash të humbura,
prehje eshtrash të gjetura
n’cilën faqe të historisë
i gjete të nesërmet e fjetura?!
Secila gjethe e rënë dheut
e pyet baltën dhe gurin:
‘A ka këtu më shumë kafka
a epitafe?’,
lexon buzët e mërmerta t’Aliut duke thënë
‘Hasmi në të s’amës’
dhe ngjitet prapë në degë.
S’të mbaron kurrë stina.
Rrit dafina me rrënjë lisi
që trupin e hajthëm
n’seciln tym e ka djegë.
Secila fije bari piu jetën,
puthi qiellin,
përshëndeti dragojtë e rritur
me gji t’vesës,
i terroi vetëtimat që shpërthyen pa shkreptimë
e pa re të zeza, pa hije.
Secila fëmijëri
fëshfërimë nëpër kohë
nga loja tek bastuni,
nga kukulla tek buka
këtu
ku kuqrremin e mëngjesit
e të muzgut s’mund ta ndani.
Prehen në të njejtën qetësi lutjeje
kumbonë kishe
e blegërimë kurbani
.
Secila brymë e brishtë
e secila brishtësi trime
si krismë
që tremb natën e pa natë.
Secili mëngjes i bardhë
e secila bardhësi e kuqe
si shami qe i prin valles
si flamur,
si plagë.
Çabrat,
heshtja e dhembjeve tua buçet nëntokën,
i fashit vullkanet.
T’rreh zemra nën dhe,
t’frymon përmendorja mot për mot.
Zgjohu
shkruaje gjelbër
poezinë tënde edhe sot.