Në ballkonin e shtëpisë,
dita në pakthim përshëndet
muzgun nga qielli që zbret i ngrysur.
Ajri i freskët pranveror, nëpër ne kalon,
duke na përkëdhelur, lehtë nëpër faqe,
si dhurat na len frymëzimin.
Mendo poetin! Ndëgjo zërin e tij,
që flet për diçka që ka ngjarë,
flet për poezin plotë shpirt.
Po, poezia ime djep fëmije,
ku përkundi malet, përkundi detëra,
përkundi dashurinë, e përkundi jetën.
Poezia ime, eja të vazhdojmë përkundjet,
se vitet në jetë vrapin kanë marrë,
do na shpiejnë atje ku askush nuk na njef.
Përkund muzë e shpirt ,që të lëm gjurmë,
ndoshta një varg, një fjalë a një kujtim,
nuk dihet, nesër dikush, ndoshta e përtêrinë!