NJERIU QË DIGJET NGADALË
(Çast lirik)
Ai beson
edhe kur s’beson më askush
Ai nuk ecën
në rrugët e lehta
as nuk zgjedh
më të lehtën
Do ta shihni
si i lartëson fjalët
si gurë mbi një lumë
si flamur në shkrepa
për t’i lidhë kohët
në një shtizë
Do të shihni
në secilën kohë:
është ai që nuk mbyll sytë
kur të tjerët flenë,
është ai që nuk hesht
kur e drejta digjet në etje
Do ta vëreni
se ai s’kthehet mbrapsht
kur të gjithë
ikin në heshtje
Ai është
zëri i parë
që e thërret një kohë të re
dhe i fundit
që mbetet
Nga Sokrati
me kupën në dorë
te Ademi Ynë
në qelinë e ftohtë
Nga Nënë Tereza
me duart e vogla
te Malala
me zërin e butë
Nëpër epoka
ky idealist
digjet ngadalë
si qiri
që përvëlohet
për të tjerët
Ai është i panjohur
derisa bëhet i rrezikshëm
sepse pyet
kur të tjerët heshtin
dhe jeton
kur të tjerët mbijetojnë
Ai ka fjetur në burgje
me gurin për jastëk
dhe me yjet për dritë
ka ngrënë bukë të thatë
me kripën e përbuzjes
dhe ujë
të holluar me fyerje
Ata e kanë përqeshur:
“çfarë do ky naiv?”
“kujton se do ndryshojë botën?”
“as bota s’e dëgjon më veten…”
3.
Ai priti
si pemë në stuhi
nëpër kohë të errëta
e ndoqën
me gurë
me emra
me heshtje
me kordonë dhe ligje
E përndoqën
si shpresën në sytë e të varfërve
që nuk u dashka të ndriçojnë shumë
Ai është ai që digjet
në sheshe
në libra
në dosje të fshehura
në heshtje historike
që vonojnë t’i kërkojnë falje
Ai qenka ajo rrymë
që i gjen rrugët edhe në shkëmb
është ai fanar që s’fiket
edhe kur stuhia s’ka fund
Ai e di:
një ditë,
kur këta që e tallën
të jenë harruar,
fjala e tij do të mbijetojë
si poezi në mur,
si shenjë në ndërgjegje,
si fill i dritës
në kujtesën kolektive
Nuk kërkoi kurorë
as përmendore
por vetëm
të jetë një fjongo kujtese
për të vërtetat që i mbrojti
kur askush tjetër
s’guxoi ta thoshte
Në secilin shekull
ai është aty:
me plagë të hapura
me buzë të çara
me zemër të pashuar
Me plagë në duar,
me gjurmë në shpirt,
me besim që nuk shuhet,
me ëndrrën që i jep kuptim ditës.
s’është ai që s’vuajti —
është ai që s’reshti
së besuari
edhe pas
vuajtjes.