U mërzit Penelopa nga lavdia e burrit,
(e deshte lavdinë, por të kishte një cak…),
ndaj namë e mallkime i lshonte Amurit –
Apolit – shpagë!
Ngado i sheh syni Odise-dinakun:
avëlmend’ i valëve i end mjekrrën e bukur.
E muzgjet i duket se shkërbejnë gjakun
e valë teukër.
E gjora grua! Në pritje, ndërdyshaz,
vetveten, virtytin e thur dhe e shthur:
Të falem Apol! Mallkuar Amur –
që zemrën ma mpive me shpresa t’gënjeshtra!
Hyjtë nuk deshën t’jem unë Klitemnestra,
ndaj thur edhe shthur…