Nëna ime, e bukura Hatixhe,
Më e bukura nga gjithë fshatarkat,
Atje në minder mbi një dysheme,
Më polli mua kur u kthye nga arat.
E britma ime u hap përmbi dhe’
Bashkë me zërat e demit e kalit,
Nëna ime, e bukura Hatixhe,
Heshtte e çlodhur dhe i gëzohej djalit.
Pastaj u mblodhën fshatarët e mi,
Faqet e parruara i ulen mbi mua
Dhe thanë:” Shumë ara do lërosh ti
Dhe shume ujë do pish në krua!”…
E vërtet, nën qiellin me re e pa re,
Lërova ara e kapërceva pragje,
Për nënën time, të bukurën Hatixhe,
Këndova këngë e thura vargje