Sot u mallëngjeva fortë kur
pash dritarën tënde të mbyllur.
Mëngjeseve të hershme shihja të hapur
duke e ajrosur dhomën tënde.
Dëgjoje dallëndyshet tek cicërronin,
dilje me vrap ti shiqoje nga gezimi
dhe «erdhën shtegëtarët», -thoje.
Strofullën ua kishe ruajtur me kujdes aty,
pranë dritares sate.
E sot, më erdhi të qaj,
lotët më rrodhën faqeve
kur pash të pluhurosur xhamat e dhomës sate.
Nuk do dëshiroja më të kaloj atypari
e ta rikujtoja nostalgjinë e kahmotshme.
Mu në atë rrugë loznim, qeshnin e qanim,
mbi atë mur, tani me rrethoja, pushonim,
E qeshura jonë ushtonte saqë,
edhe fqinjtë me ironi na shiqonin.
Sa më kishte marë malli ta shija atë dritare,
por jo kështu të pluhurosur si tani.
PREMTIMI I DHËNË
Fjalët u sosën që nga ajo ditë
kur u tha me gojen tënde:
-Dua qetësi!
Nga mllefi e merzia
fjalet moren dhënë.
Hej, n’dalu njëherë,
mendo me kokë të ftohtë,
-vall çfarë fitove?!
Kur shumë mirë e di
që veç Zoti mund të ndajë e të bashkojë
dhe çdo furtunë tjetër do ta rezistojmë me ndihmën e Tij.
Ti, shumë mirë e di,
që unë nuk jam e qetë,
mallin për ty s’ma shuan askush n’jetë.
Kam dhënë një premtim
e, atë do ta mbaj:
Nuk të largohem edhepo “pushka top të bëhët”.
Para t´Madhit Zot, një premtim kam dhënë,
do jem pranë teje deri në amshim.
Pa merak rri!
Se, ky shpirti im do të duroj,
çdo sfidë do ta kaloj,
mendja çdo ditë me rri tek ti,
se cili shejtan të dha neveri.
Unë jam heshtja e engjëlli yt,
jam kryeneçja,
deshte apo s’deshte Ti
nga premtimi nuk tërhiqem.