Nata e humbi yllin e fundit,
Dhe hëna u mbyt në detin e errësirës,
Ti heshtjen ngarkove në shpirt dhe ike,
Mespërmes pyjeve të harresës.
Ku vallë kërkon t’a gjesh vetveten,
Në cilin shtrat pa ngrohtësi?!
Në gjoksin tim harrove ëndrrën,
Mbi arkivolin-dashuri…
Si diamantë që buzëqeshin,
Të ndriçojnë ndjenjat nëpër qiell,
Mos kërko më kot një hënë,
Kur po pështyn sot përmbi diell.
Me mijëra ikje do të ndjekin,
Si meteorë në galaktika,
Edhe lotët për ty do të qeshin,
Do luajë me ty, vetë përjetësia…
ENERTIN DHESKALI –
(2008) Marrë nga vëllimi i dytë poetik “Përtej ëndrrave dhe përjetësisë”, Globus R, 2009.