Si zogjtë e korbit, shpërndarë nëpër botë,
mbi krahët e qiellit, me mallin fluturim.
Fluturojnë pa fund, në lindje e perëndim,
në dhéna, të huaja humbet dashuria.
Pesha mbi supe, helmi në gotë,
si të humbur rrijnë, ndjehen të vetmuar.
Kërkojnë dritën, nëpër rrugët e jetës,
si zogjtë n’fluturim, me fijet e shpresës.
Në dhé të huaj, hapat rëndojnë,
digjen nga malli si druri i thatë.
Si endacakë, pa zë pa përshëndetje,
në rrugët e botës, pëshpërisin më vete.
-S’jetohet aty ku yjet s’kanë dritë,
ku hëna s’ndriçon si në qiellin tënd.
Atje shpresa vdes, plagë e dhimbje,
emigrantët mbajnë peshën më të rëndë.
Malli gërryen e vret, shpirti kërkon
të kthehet në tokën e tij të shenjtë.
Atje është atdheu, ku dielli më ngroh,
në të dua të vdes, nën rrezet e tij.