Teuta Beqari Osmani -“Ç’na duhet njerëzimi?!”

S’është çudi!
Pse?
Për vet faktin se artificialja është futur me kohë, që në shndërrimin e bukurisë femërore me ndërhyrje plastike, e deri në transplatimin e organeve dhe gjymtyrëve plastike e elektronike, e artificiale.
Pse jo?!
Akoma e në shikim e në dëgjim me kufje moderne e me lente ngjyrash ylberiane!
Po sigurisht dhe bebja do lindi artificial, robot!
Robotë jemi shndërruar jo pak herët, avash avash, kohë e më parë!
Pse?
Ç’na duhet njerëzimi?
Kur njeriu sfidon njeriun?
Kur vriten e therren?
Kur zemërimi shkon në hakmarrje?
Kur paraja është bërë qëllimi i parë ?
Kur s’ka kurime për sëmundjet e pashërueshme?
Kur doktorata ka arritur të bëjë shkencltarë për biznese?
Kur Nëna dhe Baba më nuk njihen si prind, apo motra dhe vëllai mes gjakut?
E pra, ç’na duhet njerëzimi?
Kur gjejmë kafshët më të butë e më të kujdesshëm se njeriu (flas për kafshët shtëpijake)!!!
Ç’na duhet njerëzimi, ku luftrat s’mbarojnë!
Kur politikanët bëjnë kryeZotin mbi Zotin, e varet një popull i tërë prej tij?
Ç’na duhet njerëzimi?
Kur njerëzillëku ka humbur udhën e tij e me kohë e vakte, në mbarë botën?
Ç’na duhet njerëzimi, kur dashuria nuk njihet në ndjenja njerëzore?!
Kur plaçkitet në rrugë e gjejnë vdekjen po rrugëve?!
Ç’na duhet njerëzimi, që vetëm njerlz nuk janë?!
Por vetëm kriminela , të butl, të sertë, e hajvanë?!
Kur mjerimin e sjellin e në ushqimet e bëra me kimikante e me pesticide për njeriun që ta vrasë?!
Ç’e duam, ç’e duam njerëzimin që vetëm njerëz, njerëz nuk janë?!
Apo, nuk ju vjen mirë që inteligjenca artificiale do mbizotërojë gjithë botën, pa probleme e pa sëmundje e pa krizë, për ekzistencën?!
Ç’na duhet njerëzimi?!