S’jam më ajo që isha!
S’jam më “unë” si më parë .
Çdo ditë që çelte agimi ,
buzëqeshja si e marr .
Nuk jam unë më ajo ,
që nuk thosha njëherë, jo !
Nuk jam unë më ,që vrapoja ,
dhe mblidhja lulet që doja .
Nuk jam më ,ajo që s’qaja ,
edhe dhimbjen fort e mbaja !
Nuk jam më ,që shkallët ngjisja,
dhe nuk doja që të zbrisja .
Por tani duket qartë vet ,
si ndryshon çdo ditë kjo jetë .
Sesi vjen një ditë ,s’vjen tjetër ,
ndaj mos kërko dritën e vjetër.
Ajo hije që ka mbetur ,
është e gjallë ,po rri e vdekur .
Edhe fryma që frymon
dalëgadalë në fund po shkon !