Ti një emër shëtit gjatë në memorje,
Dhe në çdo orë të ditës ma përmend,
Shkronjat e tij nëpër dhembllë përtyp,
Tek ty krimbi i xhelozisë ka bërë vënd.
Të shikoj dhe më dhimbsesh tepër,
Prej imagjinatave dhe naten rri zgjuar,
As heshtja ime s’ta qetëson dot shpirtin,
Arsyen, që me shqelma rrugëve ke çuar.
Udhët e mia ti i mat me kronometër,
Më burgos të lidhur në dhomat e territ,
Që sa më e pa vlere të më duket vetja,
Të mbyllen dhe kanatet e dhomave te ferrit.
Grushtat i shterngoj fuqishem, e them;
Sa do doja ta njihja atë njeri të pa faj,
Pastaj rrugën e gjatë të marr pa kthim,
Ndoshta me avionin e vonë në tjetër skaj.
Ndiz dhe ti një cigare, dil e veshtro detin,
Thuaj vetes: S’ishim bërë për njëri- tjetrin.