AH SIKUR!
Ah sikur të mundesha të rendja e të vrapoja pareshtur
Në rrugë pa rrugë ku askush s’më sheh e askush s’më njeh
Të godas trungjet memecë nga i nxehti i çmendur lëkurërreshkur
Të sherrosem me qiellin që paburrërisht më fshihet nën re.
Ah sikur, të mundesha të ulërija me gjithë forcën e shpirtit
T’i shpërtheja kordat e zërit e krahërori i lodhur t’më plas
Padrejtësitë t’i transformoja në një lëmsh gjigand të zjarrtë
Të pafytyrëve që ecin me paterica pushteti, në duar t’jua pëlcas.
Ah sikur të mundja! (Kjo s’do të thotë që s’mundem)
Që paftyrësisë t’i përgjigjem me paftyrësi
Një shprehje thotë,“Ajo që japim, është ajo që jemi”
Ndaj flak tutje tërbimin e shpirtvrarë largohem me qetësi.
S’ka gjë! Le të krekoset në fron paftyrësia
Të buzëqesh ëndrrash, e të digjet me ferrin e saj në gji
Ani! Le t’kujtojnë se na sfiduan e përkëmbën
Ata, që nuk ia dinë prejardhjen fjalës NJERI!