Tërë jetën të ndjek si zog nate
vëndin s’ta lë në çdo hap që hedh,
ditën perreth të zgjatet e stërgjatet
sa grushti mblidhet të këmbët në drekë.
Vëndin s’ta lë as te një pellg uji
tek përdridhet mbi valët si ngjalë,
në dhomën me dritë ngjitet për muri
në natën sterrë diku fshihet pranë.
Edhe kur hëna syverdhë ndriçon
përsëri hija të shfaqet si shok besnik,
‘’Ej shpirti im’’ – në vesh të kujton
‘’mate veten me mua or mik’’
I ngjan sirenave që joshën Odisenë
ndaj mos i mbyllë me dyllë veshët
mate veten me atë që je në të vërtetë
kurrsesi me hijen mos e mat vehten.