DIALOG DASHURIE
Si dielli pas stuhisë, ç’ma gëzon zemrën,
Me polen të lules, ç’ma mjaltos ëndrrën.
Përmes syve tu, ndryshe botën shikoj,
Në qerpikun tënd, lotin s’mund ta duroj!
Në buzëqeshjen tënde, ëndrrat marrin krah’
Të kam gëzim jete, të dua sa më s’ka.
Ti je kaq e ëmbël, dashuria ime hyjnore,
Sorkadhja ime e ëmbël, e bukura lulebore!
Strofa më e bukur e poezisë së shkruar,
Shiu i butë në shkretëtirën e shkrumbuar.
Shërimi i një sëmundjeje t’lodhshme, t’gjatë,
Burim oksigjeni për shpirtin çdo ditë e natë!
Refreni i këngës më të bukur të kënduar,
Lulja aromë dehëse gjithmonë e lulëzuar.
Të kam thellë në zemër, je lozonjarja ime,
Me ty jam i lumtur, më sjell vetëm gëzime!
Kërkomë, nëse qielli i shpresës të mbushet me dallgë reje
Dhe ndjen lotin që mblidhet e nuk mban dot peshën e tij
Nëse n’pentagram t’mendimit t’sillen tinguj dhimbjeje
T”pushton boshllëku, t’mungon oksigjeni apo s’ndjen dashuri
Kërkomë, nëse ndjen mallin që fuqishëm t’pushton
E ke nevojë t’shprehesh lirisht, pa ndrojtje, si dikur
Nëse n’errësirën e netëve të gjata hëna t’mungon
E agimi të duket i largët, i paarritshëm, i ndarë me mur.
Si mjalti në hoje m’ëmbëlsoi buza jote
Kur m’dhurove puthje si karafila në buqetë
“Të dua”, vjen jehona e zërit tënd dhe sonte
Ditë-netëve dua të këndojmë, si dikur, duet
Por, ti ike larg, drejt ishujve të harresës
Dhe velat e anijes u fundosën në oqean
Tani dielli nuk i shkrin akujt e mungesës
Rrezet nuk arrijnë të depërtojnë matanë
Si të të them sa shumë më mungon…?!
Se pa burim thahet dhe deti i dashurisë
Ujvara e dëshirave dhimbsshëm shteron
Netët janë të ftohta pa zjarrin e lumturisë
Se jam e verbër pa shkëlqimin e tëndit sy
Llampa e zemrës është fikur, nuk ndriçon
Turbina e ndjenjave…nuk punon dot pa ty
Pema e jetës pa pranverë nuk po lulëzon
Ëndërroj…qoftë dhe për një çast të vish
Si një puhizë ledhatare në ditët e nxehta
Të m’i thuash ëmbël ato dy fjalë, sërish
E në krahë të hidhem si flutur krahëlehta
Të vish si ylberi që del pas një stuhie
A si rreze e fshehur dielli që zhbiron retë
Si një frymëmarrje e lehtësuar dashurie
Si zgalemi fitimtar mes dallgëve në det’
S’dua të mbetesh lot i vyshkur në syrin tim
As strofë mjerane e poezisë së papërfunduar
Një dashuri të humbur mos ma lër për kujtim
Si notë pentagrami i këngës së pakënduar
T’pres si rigën e shiut, shkretëtira e Saharasë
Të shuash mallin e ndezur që për ty mblidhet
Hiqmë peshën e dhimbjes së rëndë, pamasë
Zemra e lënduar në detin e zhgënjimit, kridhet